sábado, 4 de dezembro de 2010

HOMENAGEM: EXILIOS... - SILVIA AIDA CATALÁN(ARGENTINA)



Foto: a poeta argentina Silvia Aida Catalán





EXILIOS...


SILVIA AIDA CATALÁN(ARGENTINA)



Colonos en la extensión del paraje
conformes con la paz insobornable del paisaje
se confunden brisas y aromas serranos.
Pueblan sus sienes, plateados fulgores
inmigrantes, sobrevivientes de aquel holocausto.
Mártires secos de lágrimas, de recuerdos cubiertos.
Por sus nórdicos azules, ascendentes de sus mares
admirando el horizonte en el ritual de la tarde
dos siluetas permanecen.
En arco iris perpetuos, perlas nostálgicas fluyen,
situándose en el crepúsculo, cavernas salinas
se advierten.
Plateados cabellos enmarcan
acatos de almas dolientes
entre ceibales, sauces llorones y nardos.
Fluyen pesares, raíces del pretérito
tatuajes en carne vivos, de otros campos sin verdores.
Resignados desconsuelos, silencios impuestos,
testimonios, otroras purpúreos
ávidos de azules serenos.
Bellos paisajes desde otoñales presentes,
con esfuerzos conquistados,
simbióticos del lugar los inmigrantes,
custodios de nuestros suelos.
Son ellos únicos duenos de este lugar bendecido,
hay gratitud consecuente en su entorno reverente
y fieles cual los delfines, la dupla sigue en su ruta
transitando dignamente,
la indigna desolación, de un exilio inexplicable.

(In: Caricias para mi sombra, poesías, El Grillo,2004, p.81/82)







EXILADOS ...


SILVIA AIDA CATALÁN (ARGENTINA)





Colonos na extensão da paisagem
iguais com a paz insubornável da paisagem
aromas se misturam e brisas de montanha.
Preencham seus templos, prateados fulgores
imigrantes, sobreviventes desse holocausto.
Mártires secos de lágrimas, cobertos de recordações.
Por seus nórdicos azuis, nascidos de seus mares
admirando o horizonte no ritual da tarde
duas silhuetas permanecem.
No arco-íris perpétuos,pérola nostálgicas fluem,
situando-se no crepúsculo, cavernas salinas
são observadas.
Prateados cabelos
almas sofredoras permanecereis
entre Ceibal, salgueiros e lírios.
Dores fluem , as raízes do passado
tatuagens em carne viva de outras áreas sem vegetação.
Demitiu-se tristezas, os silêncios impostos
testemunho, outrora purpúreos
ávidos de azuis serenos.
Belas paisagens de outonais presentes
com os esforços conquistado
simbiótico do lugar, os imigrantes,
guardiães da nossa terra.
São eles os únicos donos desse lugar bendito,
Há gratidão verdadeira em seu entorno reverente
e fieis como os golfinhos, a dupla continua em seu caminho
caminham com dignidade,
a desolação indigna, o exílio inexplicável.

(In: Caricias para a minha sombra, poesia, El Grillo, 2004, p.81/82)




EXILIS ...


SILVIA AIDA CATALÀ (ARGENTINA)



Colons en l'extensió del paratge
conformes amb la pau insubornable del paisatge
es confonen brises i aromes serrans.
Poblen els seus temples, platejats fulgors
immigrants, supervivents d'aquell holocaust.
Màrtirs secs de llàgrimes, de records coberts.
Per les seves nòrdics blaus, ascendents dels seus mars
admirant l'horitzó en el ritual de la tarda
dues siluetes romanen.
En arc de Sant Martí perpetus, perles nostàlgiques flueixen,
situant-se en el crepuscle, cavernes salines
s'adverteixen.
Platejats cabells s'emmarquen
acato d'ànimes dolentes
entre Ceibal, desmais i nards.
Flueixen tot, arrels del pretèrit
tatuatges en carn vius, d'altres camps sense verdors.
Resignats desconsols, silencis impostos,
testimonis, en altre temps purpuris
àvids de blaus serens.
Bells paisatges des tardor presents,
amb esforços conquistats,
simbiòtics del lloc els immigrants,
custodis dels nostres sòls.
Són ells únics amos d'aquest lloc beneït,
hi ha gratitud conseqüent en el seu entorn reverent
i fidels qual els dofins, la dupla segueix a la ruta
transitant dignament,
la indigna desolació, d'un exili inexplicable.

(In: Carícies per la meva ombra, poesies, El Grillo, 2004, p.81/82)



Landflyktige ...


SILVIA AIDA CATALÁN (ARGENTINA)



Settlers i området på nettstedet
samsvar med fred kompromissløs landskapet
aromaer mingle og fjell bris.
Befolker hans templer, sølv glans
innvandrere, overlevende etter at holocaust.
Martyrs tørre tårer, dekket minner.
For sine nordiske blå, stigende til hav
beundrer horisonten i ettermiddag rituelle
to figurer gjenstår.
I evigvarende regnbue, perle nostalgisk flyt,
står i skumringen, salt grotter
er notert.
Silver hår innramming
lidelse sjeler vil overholde
mellom Ceibal, gåsunger og liljer.
Sorger flyt, røttene til fortiden
tatoveringer på levende kjøtt av andre felt uten planter.
Trakk sorger, stillhet skatt
vitnesbyrd, en gang lilla
sulten blå rolig.
Vakker høst natur fra dagens
med innsats erobret
symbiotisk snarere enn innvandrere,
voktere av vårt land.
De er kun eiere av dette stedet velsignet
Takknemlighet er konsekvent i sin ærbødighet miljø
og sant at delfiner, fortsetter duoen på vei
passerer med verdighet,
de uverdige desolation, eksil uforklarlig.

(I: Pats til skyggen min, poesi, El Grillo, 2004, p.81/82)




Waliohamishwa ...


Aida Silvia Kikatalani (Argentina)



Walowezi katika eneo la tovuti
kuzingatia mazingira ya amani na suluhu
aromas kuchanganyika na Breezes mlima.
Na idadi ya nyumba yake, fedha brilliance
wahamiaji, waathirika wa Holocaust hiyo.
Mashahidi machozi kavu, kumbukumbu mifuniko.
Kwa ajili ya bluu yake Nordic, kupanda wa bahari
admiring ya upeo wa macho katika sherehe ya mchana
mbili takwimu kubaki.
Katika Rainbow daima, lulu nostalgic kati yake,
amesimama gizani, mapango ya chumvi
ni alibainisha.
Fedha nywele kutunga
mateso ya roho humo
kati ya Ceibal, kilio mierebi na maua.
Huzuni na mtiririko, mizizi ya zamani
Tattoos kuishi nyama ya maeneo mengine bila ya kijani.
Alijiuzulu huzuni, silences kodi
ushahidi, kwa mara ya rangi ya zambarau
njaa bluu serene.
Scenery nzuri vuli kutoka sasa
na juhudi alishinda
kutegemeana kuliko wahamiaji,
walinzi wa nchi yetu.
Wao ni wamiliki tu ya mahali heri
Shukrani ni thabiti katika mazingira yake ya uchaji
na kwamba kweli dolphins, duo inaendelea kwenye njia yake
kupita na utu,
ukiwa wasiostahili, uhamisho inexplicable.

(Katika: pats kivuli yangu, mashairi, El Grillo, 2004, p.81/82)



Lưu vong ...


SILVIA AIDA CATALÁN (Argentina)



Định cư trong khu vực của trang web
thực hiện theo sự bình an kiên quyết cảnh quan
trộn lẫn mùi hương gió núi và.
Thông dụng nhất của ngôi đền, bạc sáng chói
người nhập cư, những người sống sót của những lò thiêu đó.
Thánh Tử Đạo khô nước mắt, những ký ức được bảo hiểm.
Đối với màu xanh Bắc Âu của mình, tăng trên biển
ngắm đường chân trời trong nghi lễ buổi chiều
hai nhân vật còn lại.
Trong cầu vồng vĩnh viễn, dòng chảy hoài cổ ngọc trai,
đứng trong ánh hoàng hôn, hang muối
được ghi nhận.
Bạc tóc khung
linh hồn đau khổ sẽ tuân thủ
giữa Ceibal, khóc liễu và hoa loa kèn.
Nỗi đau dòng chảy, nguồn gốc của quá khứ
hình xăm trên da thịt sống của các lĩnh vực khác mà không có cây xanh.
Từ chức nỗi buồn, im lặng thuế
lời khai, một lần tím
đói màu xanh thanh bình.
Phong cảnh đẹp mùa thu từ hiện tại
với những nỗ lực chinh phục
cộng sinh chứ không phải là người nhập cư,
gìn giữ đất của chúng tôi.
Họ chỉ chủ sở hữu của nơi này may mắn
Lòng biết ơn là phù hợp trong môi trường tôn kính của mình
và đúng là cá heo, bộ đôi này tiếp tục trên đường
đi với nhân phẩm,
sự tan hoang không xứng đáng, sống lưu vong không thể giải thích.

(Trong: vỗ vào bóng tối, thơ của tôi, El Grillo, 2004, p.81/82)


EXILES ...


SILVIA AIDA CATALAN (ARGENTINA)



Settlers in the area of the site
comply with the peace uncompromising landscape
aromas mingle and mountain breezes.
Populate his temples, silver brilliance
immigrants, survivors of that holocaust.
Martyrs dry tears, memories covered.
For his Nordic blue, rising of the seas
admiring the horizon in the afternoon ritual
two figures remain.
In perpetual rainbow, pearl nostalgic flow,
standing in the twilight, salt caverns
are noted.
Silver hair framing
suffering souls will abide
between Ceibal, weeping willows and lilies.
Sorrows flow, roots of the past
tattoos on living flesh of other fields without greenery.
Resigned sorrows, silences tax
testimony, once purple
hungry blue serene.
Beautiful autumn scenery from present
with efforts conquered
symbiotic rather than immigrants,
custodians of our land.
They are only owners of this place blessed
Gratitude is consistent in its reverent environment
and true that dolphins, the duo continues on its way
passing with dignity,
the unworthy desolation, exile inexplicable.

(In: Pats to my shadow, poetry, El Grillo, 2004, p.81/82)


EXILES ...


CATALAN SILVIA AIDA (ARGENTINE)



Colons dans la région du site
se conformer à la paix sans concession du paysage
arômes se mêlent brises de montagne.
Remplir ses tempes, la brillance d'argent
immigrants, les survivants de cet holocauste.
Martyrs larmes sèches, couvertes souvenirs.
Pour son bleu nordique, la hausse des mers
admirant l'horizon dans le rituel après-midi
deux silhouettes demeurent.
En arc-en-perpétuel, perle débit nostalgique,
debout dans le crépuscule, les cavernes de sel
sont notés.
cadrage des cheveux d'argent
des âmes en peine se conformera
entre Ceibal, des saules pleureurs et les lys.
Douleurs débit, les racines du passé
tatouages sur la chair vivante d'autres domaines, sans verdure.
Démissionne chagrins, la taxe silences
témoignage, une fois pourpre
faim bleu serein.
Beautiful décor de l'automne de l'actuelle
avec les efforts conquis
symbiotique plutôt que les immigrants,
les gardiens de notre terre.
Ils ne sont propriétaires de ce lieu béni
Gratitude est conforme dans son environnement respectueux
et vrai que les dauphins, le duo poursuit sa route
passant avec dignité,
la désolation indignes, l'exil inexplicable.

(Dans: Pats de mon ombre, la poésie, El Grillo, 2004, p.81/82)





Изгнанники ...


AIDA SILVIA каталонский (Аргентина)



Поселенцы в области сайта
соблюдать мир бескомпромиссных пейзаж
ароматы смешиваются и бризы горы.
Заполнение его храмы, серебра блеск
иммигрантов, переживших Холокост, что.
Мученики сухой слезы, воспоминания покрыты.
Для его северных синий, повышение морей
любуясь горизонтом в день ритуала
две цифры остаются.
В вечной радуги, жемчуг ностальгические потока,
стоя в сумерках, соль пещерах
отмечены.
Серебряные волосы обрамление
страдания души будут соблюдать
между Ceibal, плакучие ивы и лилий.
Печали потока, корни прошлого
татуировки на живую плоть других областях без зелени.
Ушел в отставку скорби, молчание налог
показания, как только фиолетовые
голодные синий безмятежный.
Красивые осенние декорации из настоящего
с усилиями завоевали
симбиотических, а не иммигрантов,
хранителями нашей земле.
Они только владельцы этого места благословил
Благодарность является последовательной в своей благоговейной среды
и правда, что дельфины, дуэт продолжает свой путь
проходящей с достоинством,
недостойным запустения, изгнание необъяснимым.

(В: Ласкания в моей тени, поэзия, Эль Грилло, 2004, p.81/82)

sexta-feira, 3 de dezembro de 2010

HOMENAGEM: LOURDES ESPÍNOLA (PARAGUAY)*



Foto: Bandeira do Paraguay




Foto: Lourdes Espínola (Paraguay)





AGORA É A HORA



Nós afastamos o céu
a olhar para a estrela
que estava em meu útero.
Eu encontrei você, você se encontrou
firmamento instável
e você começou a desamarrar o futuro.
Cada nó era uma pergunta
e o crepúsculo silenciou solenemente
antes de sua esperança
e os meus medos.
Uma estrela fugaz,
uma constelação em sinfonia
ou uma grande luz circular no seu destino:
estávamos eu e você, meu filho,
procurando a estrela que estava em meu ventre.



MERLIN

Merlin das estrelas e dragões,
Merlin:
artes mágicas
com anéis de trevo
e o banquete de minhas pernas:
as fontes profética.
Eu chamo-lhe "Merlin"
sob a máscara.
Merlin com os sucos de ouro
de um deus maléfico,
Eu permaneço como um lago
que se transforma:
areia ondas da água.
coroação em cativeiro:
Merlin submerso na virilha aquosa.




EU SOU UMA MULHER, EU DESOBEDEÇO



E eles vão voltar, as palavras
das sopranos de Babel.
As cordas vocais trançado:
os dialetos da África,
os murmúrios da Índia,
os gemidos dos esquimós,
as músicas dos Cholas soluçando.
As orações do Islams
e os altos de Milão ...
silenciar todas as notas.
Harmonias emergentes,
a corrida imensa que amamenta
a semente do sol,
da espera.




(DE COMO AS MULHERES ESCREVEM POEMAS ERÓTICOS)



Se escrevesse um poema sobre nós,
seria censurada.
Deixa-me então contar-te
como o junco se faz cana
e espalha lá dentro o seu mel oculto.
Ou falar-te daquela orquídea violeta
de pétalas e pétalas que navegam em seria,
ou de como ela se abre
e entram estrelas
que iluminam o sangue, esse que estava adormecido.
E de como os olhos bebem
o dicionário todo.
Mas façamos um contrato:
a ninguém o contemos
para que este poema não morra censurado.




I



A viagem da minha vida:
suficientemente fechada
para me proteger,
suficientemente porosa
para que tu penetres…



II



A minha roupa virada do avesso,
com as costuras à mostra:
pequenas cicatrizes do meu corpo.
Procurar equilibrar um anjo
nas tuas longas pernas,
é assim que me tens…
e manténs.


III


A lua foi um presente poeirento
- perfeito e único -
que tinha que devolver no dia seguinte:
dependurei-a, pontual,
polida, clara,
dançando na ponta dum fio transparente.
Restaurar o meu corpo,
dar-lhe
luz, cor, movimento
ou talvez um coração espremido
em frases de poemas como fugas.
Um gesto, uma sombra, uma silhueta,
construir com círculos de ritmo
um rosto, uma luz, um carrocel,
ou melhor, uma perfeita analogia.
Restaurar o meu corpo:
Uma abstracção tão luminosa cm seu desejo.
Despi-me toda:
dos dedos ao ventre,
da minha pele à tua,
do meu pulsar à tua mão.
Estendi-me,
a oferenda dos deuses:
palpitante, morna,
balbuciando segredos.
E puseste as mãos
em concha, como ninhos,
e sentiste o fogo
e fechaste os olhos.
A luz brilhante cega
quando não a esperamos.



MITO DA CRIAÇÃO



Abri as pernas
para dar luz ao sol.
O calor derretia-se nas minhas costas
e a sua luz
iluminava os meus joelhos.
As articulações, ao rodar,
transformaram-se em música
que se apaziguava com o passar do tempo.
Abri os braços
e dos seios nasceu a lua.
Então a tua língua
ergueu-me para a humanidade inteira.

LOURDES ESPÍNOLA:nasceu cm Assunção, Paraguai,em 9 de Fevereiro de 1954. Formada nas áreas de Ciências, Relações Internacionais, Humanidades e Literatura,
em 1973 publicou seu primeiro trabalho: visão do Arcanjo, em onze portas. Desde aquela época, Lourdes Espinola publicou várias outras poesias que ganharam dois prêmios literários internacionais.

Suas publicações, destacam-se em particular: monótona amarelo (1976), Almenas do silêncio (1977), ser mulher e outras desventuras (1985, edição bilingue:. Inglês-Espanhol), Tímpano e silêncio (1986) e de ida e volta (1990 .)

sua obra foi traduzida a várias linguas e publicadas em França, Itália, Alemanha, nos E.U.A., Venezuela, México,Argentina, Espanha, entre outros.
*

quinta-feira, 2 de dezembro de 2010

HOMENAGEM: ZDARZENIA (EVENTOS)-EWA LIPSKA (POLÔNIA)




Foto: Ewa Lipska





ZDARZENIA

Ewa Lipska


Ryba połknęła haczyk. Nie zdążyła westchnąć.
Westchnął rybak na brzegu. Że taka mizerna.
Druga ryba minęła szczęśliwie przynętę.
Przekonała się o tym w paszczy ryby trzeciej.

Człowiek chory na raka namalował obraz
i umarł kiedy zaszło na obrazie słońce.
Inny chory wyzdrowiał . Posadził w ogrodzie
nagietki. I powiesił się na własnym pasku.

Ćma wpadła do pokoju przez zamknięte okno.
Walczyła w partyzantce przeciwko ciemności
ale zginęła w świetle. Otrzymała order
za to jasne zwycięstwo. Za przelotną śmierć.

Pierwszą miłość uprzątnął ze schodów dozorca.
Nagłych myśli latawiec tłucze się po domu.
Dzieci idą do szkoły. Kobiety do dzieci.
A do kobiet mężczyźni. Życie toczy się dalej.



Eventos


Um peixe mordeu a isca. Ela suspirava.
Suspirou um pescador na costa. Os pobres de hoje.
Um segundo passou uma isca feliz.
Convencido sobre isso na boca do peixe três.



O homem tinha câncer pintou o quadro
e morreu quando o sol se pôs sobre a imagem.
Um outro paciente foi curado. Plantadas no jardim
malmequeres. Eu pendurei em seu próprio bar.



Traça caiu no quarto por uma janela fechada.
Ela lutou com os guerrilheiros contra as trevas
mas morreu na luz. Recebeu uma ordem
Qual é clara vitória. Para uma morte passageira.



O primeiro amor goleiro nas escadas uprzątnął.
Emergência pensou que o cometa invadiu a casa.
As crianças vão para a escola. Mulheres para as crianças.
E para as mulheres, os homens. A vida continua.





Eventos

Un pez se tragó el anzuelo. Ella suspiraba.
Suspiró un pescador en la orilla. Que el pobre presente.
Un segundo aprobó una carnada feliz.
Convencido de ello en la boca del tres pez .


El hombre tenía cáncer pintó el cuadro
y murió cuando el sol se había puesto en la imagen.
Otro paciente se curó. Plantados en el jardín
caléndulas. Colgué en su propio bar.


Polilla cayó en la sala a través de una ventana cerrada.
Ella luchó con los partisanos contra la oscuridad
pero murió en la luz. Recibió una orden
¿Qué es la clara victoria. Por una muerte fugaz.




El primer amor portero escaleras uprzątnął.
De emergencia pensaron que el cometa se rompe en la casa.
Los niños van a la escuela. Las mujeres a los niños.
Y para las mujeres, los hombres. La vida continúa.





EWA LIPSKA(nascida em 08 de outubro de 1945, em Cracóvia) - poeta polonesa e colunista, editora, diretora, 1995-1997 Instituto Polonês em Viena.
Ela estreou como poeta em 1967 com a coleção Wiersze (poemas), e desde então até 1978 publicou quatro coleções mais, de drugi wierszy zbior (A Segunda Coleção Poesia) até ao Piaty wierszy zbior (O Quinto Poesia Collection). Ela já publicou mais de vinte livros de poesia e várias antologias. Sua mais recente coleção de poesia Pomarańca Newtona (Orange Newton) foi publicado em 2007, e seu primeiro romance, Sefer, em 2009.
Obteve vários prémios literários e seus livros foram traduzidos em quinze idiomas, incluindo Inglês, alemão, francês, espanhol, sueco e hebraico. Duas de suas coleções apareceram na Holanda: iniciantes Mensen voor Humano (Iniciantes) (De Geus, 2000) e Splinter (De Geus, 2007).


Poesia

Pessoas para Iniciantes (Human Iniciantes), Poznan, 1997
Horas fora do horário (horas além do horário), Selected Poems, Varsóvia, 1998
1999, Books, 1999
Pet Shops (lojas de animais), Livros, 2001
grau, Livros, 2002 Nota:
I (I) Books, 2003
Em outra parte, (em outro lugar), Livros, 2004
Splinter, Livros, 2006
Newton Orange (laranja de Newton), Livros, 2007

quarta-feira, 1 de dezembro de 2010

HOMENAGEM: SALÍ A BUSCAR - LA MAYOR (ARGENTINA)




Foto: Pintura a óleo (acervo: ENLACE-MPME)




SALÍ A BUSCAR (EN HOMENAJE A SAN NICOLÁS)


MARIA AIDA SOTOMAYOR - Seudônimo: LA MAYOR (ARGENTINA)




Salí a buscar…
Y encontré mi Catedral antigua
Y un jardín, que es Plaza Mitre
Y un “Regatas” con piraguas
Y un río herido de Astul Urquiaga.

Salí a buscar…
Un vals a San Nicolás
Y …oí el canto de los Hermanos Guzmán
Y …al “Canoero” entre islas, camalotes y canoas.

Salí a buscar…
Un San Martín, que nos señala ¡LA LIBERTAD!
Y… un “Rafael de Aguiar
Con su brillante teatro, altivo y sin edad.

Salí a buscar mis amigos,
Y …los encontré con música, poesía…
Y… con amor.


*


Fui à procura (em honra de São Nicolau)


LA MAYOR (ARGENTINA)


Fui à procura ...
E eu encontrei a minha antiga Catedral
E um jardim, que é a Plaza Mitre
E uma "corrida" com canoas
E um rio Astul Urquiaga feridos.

Fui à procura ...
A St. Nicholas Waltz
... E ouvi a canção dos Hermanos Guzman
... E o "Canoero" entre as ilhas, jacintos de água e canoas.

Fui à procura ...
O San Martín, que nos aponta LIBERDADE!
E ... um "Rafael de Aguiar
Com seu teatro brilhante, orgulhoso e sem idade.

Fui me encontrar com meus amigos
E ... eu achei a música, poesia ...
... E com o amor.


*



Je suis allé chercher (en l'honneur de San Nicolas)


LE MAIRE (ARGENTINE)




Je suis allé à la recherche ...
Et j'ai trouvé ma vieille cathédrale
Et un jardin, qui est Plaza Mitre
Et une «race» avec des canots
Et une rivière Urquiaga Astul blessés.

Je suis allé à la recherche ...
A Saint-Nicolas Waltz
Et ... j'ai entendu le chant des Guzman Hermanos
Et ... le «Canoero" entre les îles, les jacinthes d'eau et des canoës.

Je suis allé à la recherche ...
A San Martín, qui nous montre la LIBERTÉ!
Et ... un «Rafael de Aguiar
Avec son théâtre brillante, fière et sans âge.

Je suis allé trouver mes amis
Et ... J'ai trouvé la musique, la poésie ...
Et ... avec amour.




*


Sono andato alla ricerca (in onore di San Nicolás)


IL SINDACO (ARGENTINA)



Sono andato a cercare ...
E ho trovato il mio vecchio Duomo
E un giardino che è Plaza Mitre
E una "razza" con le canoe
E un fiume Urquiaga Astul feriti.

Sono andato a cercare ...
A San Nicola Waltz
E ... ho sentito il canto dei Guzman Hermanos
E ... il "Canoero" tra le isole, giacinti d'acqua e canoe.

Sono andato a cercare ...
A San Martín, che ci LIBERTA punti!
E ... un "Rafael de Aguiar
Con il suo teatro brillante, fiero e senza età.

Sono andato a trovare i miei amici
E ... ho trovato la musica, la poesia ...
E ... con amore.



*



Va sortir a buscar (EN HOMENATGE A SANT NICOLAU)


LA MAJOR (ARGENTINA)



Vaig sortir a buscar ...
I vaig trobar la meva catedral antiga
I un jardí, que és Plaça Mitre
I un "Regates" amb piragües
I un riu ferit de Astul Urquiaga.

Vaig sortir a buscar ...
Un vals a Sant Nicolau
I ... vaig sentir el cant dels Germans Guzmán
I ... al "canoeros" entre illes, camalotes i canoes.

Vaig sortir a buscar ...
Un Sant Martí, que ens assenyala ¡LA LLIBERTAT!
I ... un "Rafael de Aguiar
Amb la seva brillant teatre, altiu i sense edat.

Vaig sortir a buscar els meus amics,
I ... els vaig trobar amb música, poesia ...
I ... amb amor.

( Traduções: Vanda Lúcia da Costa Salles (Brasil)



*SOTOMAYOR, Maria Aida: La Rioja – Julio 1917, Argentina .Seudónimo: La_Mayor. Poeta Lírica Investigadora inagotable sobre vida y costumbres tradicionalistas - Ocupación: Visitadora de Higiene - Nurse - Universitaria graduada en la Facultad de Medicina de Rosario, Pcia. De Santa Fe – Docente en la Facultad de Medicina de Rosario –Directora De Cruz Roja Argentina, Filial San Nicolás – Pionera en la lucha contra la tuberculosis en mi ciudad natal, San Nicolás De Los Arroyos – ( madre de la poeta Silvia Aida Catalán).

sexta-feira, 26 de novembro de 2010

HOMENAGEM: MARIA EUGENIA CASEIROS (CUBA/E.U.A)*





Foto: Aquarela,óleo e plástica s/tela, de Vanda Lúcia da Costa Salles (Brasil), acervo da autora.



A MORTE DE BENITO




MARÍA EUGENIA CASEIROS (CUBA/E.U.A)




Tradução: MARIA JOSÉ LIMEIRA (BRASIL)





As rameiras cuidaram dele no obscuro quartinho da rua do Sol, mas não houve mais tempo, de repente a vida se esvaiu e a elas só lhes restaram as mãos vazias. Fizeram-lhe a barba, banharam-no em água de lavanda, dessa lavanda barata e escandalosa que alvoroçava a mulata Luiza, que trabalhava no café “A Estrela”, onde Benito tinha assegurados, a cada manhã e sem qualquer custo a não ser a aptidão que brotava de seus lábios carnosos, uma xícara de café fumegante e uma carteira de cigarros “Competidores”. – Que sejam “Competidores”, Luiza, não te equivoque de marca. – dizia Benito com a camisa meio aberta abanando o peito com o leque, enquanto Luiza o olhava.

Elas, as putas do bairro Jesus Maria, mesclaram o sabor meio adocicado da morte com o desejo da vida; acariciaram-lhe o corpo com ternura, friccionaram-no todo com água de lavanda, com tanta suavidade, que fizeram empalidecer as gardênias com que ele traíra Luiza. Vestiram Benito com o traje branco e reluzente dos domingos recém passado por Aurélia, a mulata de alma branca de nádegas grandes e voluptuosas que se não se parecesse tanto com a mãe dele Benito talvez já tivesse passado pela pedra de seu sexo sem mais delongas. Mas tinha pena dela e, por mais que tentasse vê-la com outros olhos de cobiça não podia, diante da estampa da semelhança materna ligada aos quatro pequerruchos negrinhos quais anjinhos pululando com as barrigas inchadas de vermes.




59



As mulheres seguiam acariciando-o, chorando-o suavemente com aquelas lágrimas que caíam sobre o corpo de Benito como um manancial salgado e pegajoso pelo rímel que levavam preso ao rosto como uma etiqueta espantosa da qual não podiam mais livrar-se.
Calçaram-lhe aquelas meias que o negro Bartolo guardava num baú para ocasião especial e gentilmente ofereceu para que o defunto empreendesse com bons pés a viagem ao outro mundo. Também puseram nele seus sapatos de duas cores os quais, o próprio Bartolo dera um brilho tão faiscante como se Benito fosse usá-los para dançar em seu último baile. Em seguida, um cravo; um cravo vermelho na lapela do morto fez silenciar a todas com a garganta e até com os olhos, como um nó de admiração que professavam ao rufião mais galante de Jesus Maria e seus arredores.

Choraram-no com todas as suas lágrimas, com todas as suas gargantas e com todos os seus clamores, até ficarem exangues e esgotadas todas as carícias e palavras de seu extenso repertório de bordéis e ruelas escuras. Logo o levaram para enterrar... Caminharam debaixo de chuva; uma chuva fria e cúmplice, sob a qual se perdera o singular cortejo pelas ruinosas vielas do cemitério, e os negrinhos de Aurélia transformados em diabinhos chapinhavam nos charcos animados pelo coaxar dos sapos e pela beleza das lagartixas e acenavam com seus lenços na esperança de um novo arco-íris.

[...]


*CASEIROS, María Eugenia: La Habana, Cuba. Reside en USA. Narradora, poeta, ensayista. Miembro Colaborador de la Academia Norteamericana de la Lengua Española (ANLE) y de la Academia de la Historia de Cuba en USA, de la Asociación Caribeña de de Estudios del Caribe, de la Unión de Escritores y Artistas del Caribe y de la Unión Hispanoamericana de Escritores. Integra la Muestra Permanente de Poesía Siglo XXI de la Asociación Prometeo. Colabora con diversidad de publicaciones, actividades y programas de su comunidad.

quinta-feira, 25 de novembro de 2010

MOMENTO DOCENTE: XIPI-GATO - VANDA LÚCIA DA COSTA SALLES









XIPI-GATO


VANDA LÚCIA DA COSTA SALLES (BRASIL)



- Vovô é um homem muito engraçado, sabia? É um inventador de palavras. Vive me chamando de. . . imaginas? Pois é, isso mesmo: de XIPI-GATO. Feito esse desenho que fez em uma tarde chuvosa, enquanto comíamos pipoca e tagarelávamos muito sobre a vida dos guaxinins. No entanto, eu sou Rojâne. Simplesmente, Rojâne! Mas, ele finge não entender. E nem atende. . . quando finjo também não gostar.
- Hi! Hi ! Hi ! – outro dia ele brincou , falando assim:
- XIPI-GATO chegou, vovóóó !
- Meu velho se acalme! – vovó toda sorriso, respondeu-lhe guardando o seu tricô.
- XIPI-GATO chegou ! Rô ! Rô ! Rô ! E pulando feito criança continuou:
- Meu XIPI-GATO, querido! Ah! XIPI-GATO! XIPI-GATO, vou lhe beijocar ( tirou a dentadura e me deu uma dentada de mentirinha).
- Êta dentada gostosa! – funguei-lhe as barbas e então perguntei de supetão :
- Mas o que é Xipi-gato ?
E ele me disse alegre e brincalhão :
- XIPI-GATO é você meu amorcegao !
- Chi!!! Assim não dá.
Mas ele abriu os braços e pediu com inebriante ternura:
- Venha me abarcar!!!
Aí, eu lhe disse, fingindo beicinho:
- Vovô, eu gosto tanto de você. Sabia? Muito, muito, muito. . . Muito ! Você é que é o meu XIPI-GATO.
Vovó sorrindo de felicidade a tudo assistia. Corri e tasquei-lhe uma beijoca. Tornei a abraçar o vovô e ficamos ali, nos abarcando, beijocando e amorcegando de contentamento. E vocês sabem o que eu descobri, não ? Imaginem, pois.
- . . . ?
- Sim, XIPI-GATO é o mesmo que alegria. Alegria de verdade e é desse tamanhão . Assim ó, feito um abração. Um abração de verdade.





( In: ENTRE O ABISMO E A MONTANHA-CONTOS CURTOS- VANDA LÚCIA DA COSTA SALLES)





Xipi-CAT






- Grand-père est un homme très drôle, vous savez? Il est un mot inventé. Vive m'appeler. . . imaginez? Ouais, c'est ça: la Xipi-CAT. Fait ce dessin que j'ai fait sur une après-midi pluvieux, alors que nous avons mangé du maïs soufflé et tagarelávamos beaucoup sur la vie des ratons laveurs. Cependant, je suis Rojane. Il suffit de Rojane! Mais il prétend ne pas comprendre. Et ni dessert. . . aussi quand je fais semblant de ne pas aimer.
- Salut! Salut! Salut! - Autre jour, il a plaisanté, parlant ainsi:
- CAT-Xipi arrivé vovóóó!
- Mon vieux calmez-vous! - Grand-mère tout sourire, a répondu, en gardant son tricot.
- Xipi-CAT venir! Ro! Ro! Ro! Et sauter comme un enfant continua:
- Mon Xipi-CAT, mon cher! Ah! Xipi-CAT! Xipi-CAT, je vais claquer lui (ont les dents et m'a donné un faux morsure).
- ETA bouchée savoureuse! - Fungu vous la barbe d'un coup, puis a demandé:
- Mais qu'est-ce Xipi-chat?
Et il m'a dit heureux et ludique:
- Xipi-CAT est mon amorcegao vous!
- Chi! Pas comme ça.
Mais il ouvrit les bras et a demandé capiteux avec tendresse:
- Viens me couvrir!
Là, je l'ai dit, semblant faire la moue:
- Grand-papa, Je t'aime tellement. Le saviez-vous? Très, très, très bien. . . Très! C'est vous qui est mon Xipi-CAT.
Grand-mère souriante bonheur à tous les regarder. J'ai couru et Tasque lui une gifle. Grand-père est devenu un câlin et assis là, dans la couverture, et smooching amorcegando de contentement. Et vous savez ce que j'ai découvert, non? Imaginez, alors.
-. . . ?
- Oui, Xipi-CAT est la même que la joie. La joie est réelle et sensible de ce type. O bien, comme un gros câlin. Une étreinte de la vérité.





(Dans: L'écart entre la montagne et SHORT STORIES-LUCIE VANDA SALLES DA COSTA)



XIPI-CAT






- Grandpa is a very funny man, you know? It is an invented word. Vive calling me. . . imagine? Yeah, that's right: the XIPI-CAT. Done this drawing I did on a rainy afternoon, while we ate popcorn and tagarelávamos much about the lives of raccoons. However, I am Rojane. Simply Rojane! But he pretends not to understand. And neither serves. . . also when I pretend not to like.
- Hi! Hi! Hi! - Other day he joked, speaking thus:
- CAT-XIPI arrived vovóóó!
- My old man calm down! - Grandma every smile, replied, keeping his knitting.
- XIPI-CAT come! Ro! Ro! Ro! And skipping like a child continued:
- My XIPI-CAT, dear! Ah! XIPI-CAT! XIPI-CAT, I'll smack him (took the teeth and gave me a bite fake).
- ETA tasty bite! - Fungu you the beard of a sudden, and then asked:
- But what is Xipi-cat?
And he told me happy and playful:
- XIPI-CAT is my amorcegao you!
- Chi! Not like this.
But he opened his arms and asked heady with tenderness:
- Come cover me!
There, I said, pretending to pout:
- Grandpa, I love you so much. Did you know? Very, very, very much. . . Very! It is you who is my XIPI-CAT.
Grandma smiling happiness to all watching. I ran and Tasque him a smack. Grandpa became a hug and sat there in the covering, and smooching amorcegando of contentment. And you know what I discovered, no? Imagine, then.
-. . . ?
- Yes, XIPI-CAT is the same as joy. Joy is real and large as this. O well, like a big hug. An embrace of truth.





(In: THE GAP BETWEEN MOUNTAIN AND SHORT STORIES-VANDA LUCIA SALLES DA COSTA)





Xipi-CAT






- Opa ist ein sehr lustiger Mensch, weißt du? Es ist ein erfundenes Wort. Vive ruft mich. . . das vorstellen? Yeah, das ist richtig: die Xipi-CAT. Geschehen dieser Zeichnung habe ich an einem regnerischen Nachmittag, während wir aßen Popcorn und tagarelávamos viel über das Leben der Waschbären. Allerdings bin ich Rojane. Einfach Rojane! Aber er vorgibt, nicht zu verstehen. Und weder dient. . . auch wenn ich so tun, nicht zu mögen.
- Hallo! Hallo! Hallo! - Neulich hat er scherzte und sprach also:
- CAT-Xipi angekommen vovóóó!
- Mein alter Mann zu beruhigen! - Oma jedes Lächeln antwortete, hält seine Stricken.
- Xipi-CAT kommen! Ro! Ro! Ro! Und Skipping wie ein Kind fuhr fort:
- Mein Xipi-CAT, liebe! Ah! Xipi-CAT! Xipi-CAT, werde ich ihn schlagen (nahm die Zähne und gab mir einen Bissen fake).
- ETA leckeren Bissen! - Fungu Sie den Bart plötzlich, und fragte dann:
- Aber was ist Xipi-Katze?
Und er erzählte mir glücklich und verspielt:
- Xipi-CAT ist mein amorcegao Sie!
- Chi! Nicht so wie diese.
Aber er öffnete seine Arme und fragte berauschenden mit Zärtlichkeit:
- Come Cover Me!
So, sagte ich und tat, Schmollmund:
- Opa, ich liebe dich so sehr. Wussten Sie schon? Sehr, sehr, sehr viel. . . Sehr! Sie sind es, ist mein Xipi-CAT.
Oma lächelnd Glück für alle zu beobachten. Ich lief und Tasque ihm einen Klaps. Opa wurde eine Umarmung und setzte sich dort in der Deckung und Knutschen amorcegando der Zufriedenheit. Und du weißt, was ich entdeckt, nicht wahr? Stellen Sie sich vor, dann.
-. . . ?
- Ja, das ist Xipi-CAT die gleichen wie vor Freude. Joy ist real und groß wie dieser. O gut, wie eine große Umarmung. Eine der Wahrheit zu umarmen.





(In: Die Kluft zwischen MOUNTAIN und Kurzgeschichten-VANDA LUCIA DA COSTA SALLES)







XIPI لاتفاقية مناهضة التعذيب



VANDA LÚCIA DA COSTA SALLES (BRASIL)



-- الجد هو رجل مضحك جدا ، وانت تعرف؟ وهي كلمة اخترعها. فيف تدعو لي. . . تخيل؟ نعم ، هذا صحيح : XIPI إلى لجنة مناهضة التعذيب. فعلت هذا الرسم لم أكن بعد ظهر يوم ممطر ، في حين أكلنا الفشار وtagarelávamos الكثير عن حياة الراكون. ومع ذلك ، وأنا Rojane. Rojane بكل بساطة! ولكنه يتظاهر بعدم الفهم. ولا يخدم. . . أيضا عندما كنت لا أدعي أن مثل.
-- مرحبا! مرحبا! مرحبا! -- اليوم الآخر مازحا وهو يتحدث على النحو التالي :
-- وصل القط XIPI vovóóó!
-- رجل بلادي القديمة تهدأ! ردت الجدة كل ابتسامة ، وحفظ له تريكو --.
-- تعال XIPI - القط! ريال عماني! ريال عماني! ريال عماني! وتخطي مثل طفل تابع :
-- معرض XIPI لاتفاقية مناهضة التعذيب ، يا عزيزي! آه! XIPI - القط! XIPI لاتفاقية مناهضة التعذيب ، وأنا (استغرق الأسنان وأعطاني وهمية لدغة) صفعة له.
-- ايتا لدغة لذيذ! -- طلب Fungu لك لحية فجأة ، ثم :
-- ولكن ما هو Xipi كات؟
وقال لي سعيدة ومرحة :
-- XIPI لاتفاقية مناهضة التعذيب وamorcegao بلادي لك!
-- تشي! لا أحب هذا.
لكن فتح ذراعيه وطلب مسكر مع حنان :
-- تعال غطاء لي!
هناك ، قلت ، يتظاهر العبوس :
-- الجد ، وأنا أحبك كثيرا. هل تعلم؟ جدا ، جدا ، جدا. . . جدا! هو أنت الذي هو بلدي XIPI لاتفاقية مناهضة التعذيب.
الجدة تبتسم السعادة الى كل من يراقب. جريت وTasque له صفعة. وأصبح الجد عناق وجلست هناك في التستر ، والمعانقة amorcegando من الرضى. وأنتم تعلمون ما اكتشفت ، لا؟ تخيل ، ثم.
-. . . ؟
-- نعم ، XIPI لاتفاقية مناهضة التعذيب هو نفس الفرح. فرح حقيقي وكبير مثل هذا. يا جيدا ، مثل عناق كبير. لاحتضان الحقيقة.





(في : الفجوة بين المناطق الجبلية وقصص قصيرة لوسيا ، فاندا ساليس دا كوستا)




Tradução do português para italiano
XIPI-CAT






- Il nonno è un uomo molto divertente, sai? E 'una parola inventata. Vive mi chiama. . . immaginare? Sì, proprio così: il XIPI CAT. Fatto questo disegno che ho fatto in un pomeriggio piovoso, mentre mangiavamo popcorn e tagarelávamos molto sulla vita dei procioni. Tuttavia, sono Rojane. Semplicemente Rojane! Ma lui fa finta di non capire. E non serve. . . anche quando io non pretendo di piacere.
- Ciao! Ciao! Ciao! - Altro giorno ha detto scherzando, parlando così:
- CAT-XIPI arrivato vovóóó!
- Il mio vecchio calmati! - Nonna ogni sorriso, rispose, mantenendo la sua maglia.
- XIPI-CAT venire! Ro! Ro! Ro! E saltando come un bambino continuò:
- Il mio XIPI-CAT, caro! Ah! XIPI-CAT! XIPI-CAT, io smack lui (ha i denti e mi ha dato un falso morso).
- ETA buon boccone prelibato! - Fungu voi la barba ad un tratto, e poi chiese:
- Ma che cosa è Xipi-gatto?
E lui mi ha detto felice e giocoso:
- XIPI-CAT è il mio amorcegao voi!
- Chi! Non come questo.
Ma egli aprì le braccia e ha chiesto inebriante con tenerezza:
- Come Cover Me!
C'è, dicevo, fingendo di broncio:
- Nonno, ti amo così tanto. Lo sapevi? Molto, molto, molto. . . Molto! È lei che è il mio XIPI-CAT.
La nonna, sorridente felicità a tutti a guardare. Correvo e Tasque lui uno schiaffo. Il nonno è diventato un abbraccio e seduto in copertura, e smooching amorcegando di contentezza. E sai cosa ho scoperto, no? Immaginate, quindi.
-. . . ?
- Sì, XIPI-CAT è la stessa gioia. La gioia è reale e grande come questa. O bene, come un grande abbraccio. Un abbraccio di verità.





(In: il divario tra la montagna e SHORT STORIES-VANDA LUCIA SALLES Da Costa)




XIPI - CATの






- おじいちゃんは非常に面白い人です、あなたが知っている?それが発明した言葉です。万歳は、私を呼んで。 。 。想像?ええ、それはそうです:XIPI - CATは。私たちはポップコーンを食べながら、アライグマの生活も約tagarelávamos完了は、この絵、私は雨の午後でした。しかし、私はRojaneをしています。単にRojane!しかし、彼は理解していないふりをしている。そして、どちらを提供しています。 。 。また、私は好きではないふりをする。
- こんにちは!こんにちは!こんにちは!- その他の日、彼はこのように言えば、冗談:
- のCAT - XIPIはvovóóóが到着!
- 私の老人が落ち着いて!- おばあちゃんは、すべての笑顔、彼は編み物まま、答えた。
- XIPI - CATは来る!ろ!ろ!ろ!子供が続き等をスキップ:
- 愛する私のXIPI - CATに、!ああ! XIPI - CATに! XIPI - CATに、私がしますがピシャリと彼は(歯を取って、私は一口偽を与えた)。
- ETAのおいしいバイト!- Funguする突然のひげをクリックし、質問:
- しかし、何がXipi -猫ですか?
そして、彼は私の幸せと遊び心語った:
- XIPI - CATは私amorcegaoあなたです!
- チー!ない、これが挙げられる。
しかし、彼は彼の腕を開き、優しさと酔わせる質問:
- 私をカバー是非
そこに、私はふくれっ面を装って、言った:
- おじいちゃん、私はそれほどあなたを愛しています。あなたは知っていましたか?非常に、非常に、非常に。 。 。非常に!それは私のXIPI - CATには誰です。
おばあちゃんは、すべての観察を幸せに笑顔。私は走って平手彼tasqueの。おじいちゃんが抱擁となり、電線被覆に含まれるそこに座って、と満足のamorcegandoをsmooching。そして、あなたは、私が発見したか知っている?その後、想像してください。
-. 。 。 ?
- はい、XIPI - CATは喜びと同じです。喜びは本当の大きなこのようになります。大きな抱擁のようなよくOの。真実の抱擁。





(あり:山や短編小説-バンダルチア間のギャップは、DAコスタをサル)

domingo, 21 de novembro de 2010

HOMENAGEM: AOS LEITORES DO ENLACE-MPME:MUSEU PÓS-MODERNO DE EDUCAÇÃO (BRASIL)*




Foto: Logo do ENLACE-MPME, SITE EM CONSTRUÇÃO...




DELICADEZA

Aos Leitores Virtuais do ENLACE-MPME:MUSEU PÓS-MODERNO DE EDUCAÇÃO


VANDA LÚCIA DA COSTA SALLES (BRASIL)


Na pele amorosa destes versos,
mesmo querendo,
não cabem o latejar do peito emocionado
e nem a exatidão do olhar extasiado
ao contemplar a ti leitores virtuais
em suas idas e vindas,
nessa rede estendida como oceano a desbravar...
Mas à sombra de um penedo
ouço pássaros vários lançar seus cantos,
tantos,
quantos os públicos e creio
na delicadeza das mãos que ofertam o tempo,
nas lágrimas que temperam o cais,
no sonho alado,
no risco perfeito ante à errância das estrelas...


Leio as estatísticas
e vejo amigos
que acessam as páginas do Enlace
com enlace vem
em revoada:
Portugal,Bolívia, México, Porto Rico, França,Colômbia,
E.U.A.,Vietnã, Argentina, Grécia, Guatemala, Peru, Itália,
Venezuela, Angola, Moçambique, Honduras, El Salvador, Espanha,
Equador, Chile, Alemanha, Holanda, Aústria e Tailândia...Brasil!
Bem-ti-vi! Bem-ti-Vi! Bem-ti-vi!
Boas-Novas há de vir...



Saibam todos
e a quem interessar possa,
Gentileza gera gentileza!



Rio de Janeiro, 21 de novembro de 2010


* e-mail: museuposmodernodeeducacao@hotmail.com