sábado, 11 de dezembro de 2010

HOMENAGEM: PAPEL MACHACADO Y AUSENCIA - ROSA MARIA BAEZA MIRANDA (MÉXICO)*




Foto: ROSA MARIA BAEZA MIRANDA E NIETO



Foto: Bandeira do México





PAPEL MACHACADO

Desde que el hombre ha tenido la necesidad de expresar sus sentimientos y acontecimientos cotidianos nació la inquietud por plasmar los momentos que le rodeaban tales como: batallas, héroes de guerra, cacerías, culto a los Dioses, etc., a través de pinturas rupestres, códices, piedras, templos sagrados y libros utilizando símbolos, figuras o glifos.

En las culturas azteca y maya se escribieron múltiples códices en los cuales se narraban dichos sucesos y que por desgracia fueron destruidos por los conquistadores, quedando aún algunos que han sido de suma importancia para conocer nuestras raíces históricas.

Dichos códices se escribían en papel amate o piel de venado; pero ¿qué es el “amate”?. Es la corteza del árbol llamado del mismo nombre y para poder utilizarlo como hojas se le daba un proceso de machacado utilizando tintas vegetales que han perdurado a través del tiempo.

El Códice Mendocino, narra la travesía de los aztecas desde que salieron de la Isla de Aztlán del cual adoptaron ese nombre, con rumbo a la Tierra Prometida. Una tierra en la que florecerían como raza, fuerza, cultura y esplendor en todos los sentidos.




Siendo el Códice Mendocino, mi inspiración para escribir este poema titulado:




PAPEL MACHACADO

Papel machacado,
piel de amate,
corteza del árbol donde los antiguos
plasmaron las raíces de mi gente.

Papel machacado
por tus venas corre
la sangre de las batallas
de triunfos y sinsabores
en ti se imprimió la historia
y las huellas de mi pueblo
de pies morenos.


Pueblo mexica
abandonaste con nostalgia
a la vieja Aztlán
por el sueño de alcanzar
la tierra prometida.

A pesar de las penurias
en el exilio acudieron
hacia el sitio señalado
donde buscaran la laguna
y un nopal erguido en el centro.



El águila real
emprendió su vuelo
cumpliendo el destino
por orden del cielo




Devorar a la serpiente
en el nopal descendiendo
donde mi raza arraigara
sus raíces y sueños.

¡México!
¡con orgullo brillas!
¡por mi gente mexica
trasciendes en el papel machacado
donde tu nombre permanecerá labrado
y dará testimonio a través de los siglos
de la herencia y el orgullo que me brindas
de en mi bendita tierra azteca
haber nacido!.



Rosa María Baeza Miranda
(México, D. F. 11 de Septiembre de 2005)



( ALBOL DE PRESENCIAS- REG. DERECHOS DE AUTOR 03-2005-092313130000-14)







AUSENCIA


Rosa María Baeza Miranda



Me encuentro bajo tu sombra
mirando a un punto lejano,
acostumbrándome a la ausencia
que habla, tomándome de la mano.

Puedo escucharte en el silencio
que taladra mis entrañas
se me borran de estas líneas
tu piel ausente de miradas.

Siento la hiriente ausencia
sobre heladas mareas
contemplo las letras flotando
en inexplicables conclusiones etéreas.

Y es la sombra que me cubre
entre el "adiós" y el "jamás"
es donde me abrazo a tu silencio
que acompaña mi infinita soledad.
 
 
(Rosa María Baeza Miranda
Bindi-Mx
(23-FEBRERO-2007)
"TESORO DE RECUERDOS"
Registro de Derechos de Autor: 03-2007-060613263500-14)

http://inmensidades.blogspot.com/




AUSÊNCIA

Encontro-me sob sua sombra
Olhando para um ponto distante,
acostumando-me com a ausência
que fala, segurando minha mão.
Posso ouvir no silêncio
que perfura minhas entranhas
Se me apagam dessas linhas
tua pele ausente de olhares.

Sinto a ardorosa ausência
sobre geladas marés
Contemplo as letras flutuantes
Inexplicáveis descobertas etéreas.

E é a sombra que me cobre
entre o "adeus" e "jamais"
é onde eu abraço o teu silêncio
que acompanha a minha infinita solidão.



(TRADUÇÃO: VANDA LÚCIA DA COSTA SALLES (BRASIL)






ASLÁITHREACHTA





Aithne dom faoina scáth
Ag Breathnú ar an pointe i bhfad i gcéin,
dom dul i dtaithí ar an láthair
ag caint, a bhfuil mo lámh.
Is féidir liom éisteacht leis an Silence
piercing mo bholg
Má scriosadh mé na línte
amach ó Breathnaíonn do chraiceann.

is dóigh liom nach earnest
tides ar an oighear
smaoineamh mé na litreacha snámh
Gan mhíniú torthaí ethereal.

Is é Agus an scáth a chlúdaíonn dom
idir "beannacht mhaith" agus "riamh"
áit a bhfuil mé ag glacadh le do Silence
ceangailte le mo uaigneas gan teorainn.



(Tradução: Vanda Lúcia da Costa Salles (BRASIL)

*

2 comentários:

  1. Estimada Profesora Vanda Lucia da Costa Salles: Es un honor para mi aparecer en este distinguido sitio.
    Agradezco asimismo a la distinguida poeta Silvia Aida Catalán, Alas Rotas Argentina, por tan loable labor y haber elegido estos poemas de mi autoria para ser publicados ante ustedes.
    Muchas gracias
    Reciban un fuerte abrazo
    Rosa María Baeza Miranda

    ResponderExcluir
  2. Estimada Bindi,

    Es un inmenso placer!!!


    Saludos poéticos a todos en México, desde Brasil...

    Vanda Lúcia da Costa Salles

    ResponderExcluir